2. Vierdaagse van Nijmegen 2025
  3. In Frank’s Voetsporen – Vierdaagse voor Stamceldonatie

In Frank’s Voetsporen – Vierdaagse voor Stamceldonatie

Leonie Muis

Nog te gaan

van totaal € 4.000 (68%)

“In 2003 & 2004 liep ik samen met mijn eerste man Frank de Vierdaagse van Nijmegen. In 2012 verloren we hem aan leukemie. Dankzij een stamceltransplantatie kreeg hij nog een kans, en dat vergeet ik nooit. Nu, ruim 20 jaar later, loop ik opnieuw de 4-daagse – deze keer om stamceldonaties te steunen en levens te redden. Met jouw hulp wil ik €4000 ophalen voor Matchis, zodat anderen dezelfde kans krijgen als Frank. Elke stap zet ik voor hoop, herinnering en een betere toekomst. Samen kunnen we het verschil maken!”

€ 250 opgehaald

€ 500 opgehaald

€ 1.000 opgehaald

Eerste donatie ontvangen

10 donaties ontvangen

25 donaties ontvangen

50 donaties ontvangen

Een blogbericht geplaatst

Toon meer
Bekijk alle
€ 20 13-06-2025 | 22:47 Wij wensen jou heel veel succes met de sponsoring en met de 4-daagse! Veel plezier en zet m op!
€ 20 13-06-2025 | 17:21
€ 10 12-06-2025 | 23:04 Met zoveel bewondering geluisterd naar je ervaringen. Respect voor de manier waarop je dit allemaal doet en hebt gedaan. Hoe mooi dat het er allemaal mag zijn . Je bent een kanjer! Zet m op, jij kan dit!
€ 15 09-06-2025 | 06:47 Wat mooi dat je dit doet Leonie!! Veel succes met de 4daagse!! Groetjes
€ 50 08-06-2025 | 11:09 Heel veel succes met je actie en vierdaagse. Met jouw inzet, passie en strijdvaardigheid komt stamceldonatie elke keer weer een "stapje" verder.
Bekijk alle

wandeling – met een lach uit de hemel

 12-06-2025 | 21:37 Maandag 9 juni begon ik mijn dag alleen. Bob was met Pinksteren een weekendje weg met zijn motorclub, en ik besloot spontaan een wandeling te maken in het gebied van Maas en Waal. Een dag die voor mij nooit zomaar voorbijgaat: 9 juni 2006 was onze trouwdag en de verjaardag van Frank. Hij zou 48 zijn geworden.Op de pont kwam ik andere wandelaars tegen. We liepen samen een paar kilometer, en ik deelde mijn verhaal. Het raakte me meer dan ik had verwacht. Toen ik na drie kilometer weer alleen verder liep, kwamen de emoties snel naar boven. De herinnering aan onze trouwdag, zijn verjaardag… maar ook de pijn van zijn ziekte, een strijd die alles van ons vroeg. Van hem, van mij, en van onze jonge kinderen.En toch: ook mooie herinneringen. De liefde, de verbinding. Maar die eerste tien kilometer lagen de tranen dicht aan de oppervlakte. Zoals ik in die zware tijd zo vaak deed, belde ik mijn zus. Zij was er, toen en nu, de plek waar ik zonder schaamte mijn gevoel kwijt kan. Dat luchtte op. Zoals het toen ook deed.Terwijl ik verder liep, vroeg ik me af: is Frank nog ergens dichtbij? Zou hij me een teken geven? Een vlinder, een zonnestraal misschien. Iets kleins, iets wat alleen ik zou begrijpen.Een onverwacht tekenEn toen gebeurde het. Iets onverwachts, iets kleins maar groots voor mij: muziek. Misschien denk je “muziek?”, maar voor mij was dit zó bijzonder. Frank had een unieke, droge humor. Zelfs op zijn afscheidsfeest liet hij ons onverwachts lachen.Na de uitvaart – ik zat in de auto met mijn broer Jan en onze drie kinderen van toen 2, 3 en 5 jaar oud – begon ineens het nummer “Follow the leader, leader, leader…” te spelen. Midden in de rouwstoet. Het was zó absurd dat we niet anders konden dan lachen. Het paste precies bij hem. Typisch Frank.Weinig mensen kennen dat moment. Maar afgelopen maandag, ná dat belletje met mijn zus liep ik verder. Ik had de afspeellijst van de Vierdaagse op Spotify opgezet. En ineens… datzelfde liedje. Follow the leader. Zomaar, uit het niets.Ik moest lachen. Een lach uit de hemel. Alsof hij me zei: “Je kunt dit, Leonie. Je doet het goed. Ga door.”Kracht uit herinneringenDie lach gaf me kracht. Kracht om de moeilijke gedachten te keren, om te genieten. Om te voelen: het is oké om verder te gaan. Zelfs als het zwaar is. Het is oké om te leven, te lachen, te herinneren – én om nieuwe liefde en nieuwe stappen toe te laten.Met de zon op mijn gezicht liep ik terug naar Megen, terug naar Bob, naar mijn zus, mijn zwager ( die zorgde voor een taartje op deze dag) mijn ouders en mijn kinderen . Daar waren ze, met een knuffel. Daar was het leven. Ook deze wandeling werd er een om nooit te vergeten – alleen, maar toch niet alleen.Waarom ik dit deelIk deel dit verhaal niet alleen omdat het mij helpt, maar ook omdat het laat zien hoe krachtig herinneringen kunnen zijn. Hoe rouw, liefde en hoop hand in hand kunnen gaan.En ik deel het om aandacht te vragen voor mijn actie voor Matchis. Want voor mensen zoals Frank – en zovelen anderen – is stamceldonatie een laatste sprankje hoop. Door mij te steunen, help je niet alleen mijn actie, maar vooral de mensen die nú wachten op die kans.🙏 Wil je helpen? Deel mijn actiepagina. https://www.sterkvoormatchis.nl/fundraisers/leonie-muisDoe een donatie. Of laat je registreren als stamceldonor.Samen maken we het verschil. Eén stap tegelijk. Eén lach tegelijk.Dank je wel 💛
Lees meer