wandeling – met een lach uit de hemel

Maandag 9 juni begon ik mijn dag alleen. Bob was met Pinksteren een weekendje weg met zijn motorclub, en ik besloot spontaan een wandeling te maken in het gebied van Maas en Waal. Een dag die voor mij nooit zomaar voorbijgaat: 9 juni 2006 was onze trouwdag en de verjaardag van Frank. Hij zou 48 zijn geworden.

Op de pont kwam ik andere wandelaars tegen. We liepen samen een paar kilometer, en ik deelde mijn verhaal. Het raakte me meer dan ik had verwacht. Toen ik na drie kilometer weer alleen verder liep, kwamen de emoties snel naar boven. De herinnering aan onze trouwdag, zijn verjaardag… maar ook de pijn van zijn ziekte, een strijd die alles van ons vroeg. Van hem, van mij, en van onze jonge kinderen.

En toch: ook mooie herinneringen. De liefde, de verbinding. Maar die eerste tien kilometer lagen de tranen dicht aan de oppervlakte. Zoals ik in die zware tijd zo vaak deed, belde ik mijn zus. Zij was er, toen en nu, de plek waar ik zonder schaamte mijn gevoel kwijt kan. Dat luchtte op. Zoals het toen ook deed.

Terwijl ik verder liep, vroeg ik me af: is Frank nog ergens dichtbij? Zou hij me een teken geven? Een vlinder, een zonnestraal misschien. Iets kleins, iets wat alleen ik zou begrijpen.

Een onverwacht teken

En toen gebeurde het. Iets onverwachts, iets kleins maar groots voor mij: muziek. Misschien denk je “muziek?”, maar voor mij was dit zó bijzonder. Frank had een unieke, droge humor. Zelfs op zijn afscheidsfeest liet hij ons onverwachts lachen.

Na de uitvaart – ik zat in de auto met mijn broer Jan en onze drie kinderen van toen 2, 3 en 5 jaar oud – begon ineens het nummer “Follow the leader, leader, leader…” te spelen. Midden in de rouwstoet. Het was zó absurd dat we niet anders konden dan lachen. Het paste precies bij hem. Typisch Frank.

Weinig mensen kennen dat moment. Maar afgelopen maandag, ná dat belletje met mijn zus liep ik verder. Ik had de afspeellijst van de Vierdaagse op Spotify opgezet. En ineens… datzelfde liedje. Follow the leader. Zomaar, uit het niets.

Ik moest lachen. Een lach uit de hemel. Alsof hij me zei: “Je kunt dit, Leonie. Je doet het goed. Ga door.”

Kracht uit herinneringen

Die lach gaf me kracht. Kracht om de moeilijke gedachten te keren, om te genieten. Om te voelen: het is oké om verder te gaan. Zelfs als het zwaar is. Het is oké om te leven, te lachen, te herinneren – én om nieuwe liefde en nieuwe stappen toe te laten.

Met de zon op mijn gezicht liep ik terug naar Megen, terug naar Bob, naar mijn zus, mijn zwager ( die zorgde voor een taartje op deze dag) mijn ouders en mijn kinderen . Daar waren ze, met een knuffel. Daar was het leven. Ook deze wandeling werd er een om nooit te vergeten – alleen, maar toch niet alleen.

Waarom ik dit deel

Ik deel dit verhaal niet alleen omdat het mij helpt, maar ook omdat het laat zien hoe krachtig herinneringen kunnen zijn. Hoe rouw, liefde en hoop hand in hand kunnen gaan.

En ik deel het om aandacht te vragen voor mijn actie voor Matchis. Want voor mensen zoals Frank – en zovelen anderen – is stamceldonatie een laatste sprankje hoop. Door mij te steunen, help je niet alleen mijn actie, maar vooral de mensen die nú wachten op die kans.

🙏 Wil je helpen? Deel mijn actiepagina. https://www.sterkvoormatchis.nl/fundraisers/leonie-muis

Doe een donatie. Of laat je registreren als stamceldonor.

Samen maken we het verschil. Eén stap tegelijk. Eén lach tegelijk.

Dank je wel 💛